Technika Bowena to prosta droga do zdrowia
Często spotykam się z reakcją "jak to możliwe, żeby taka mała ilość ruchów pomogła?". A jednak często pomaga. Często ruchów Bowena podczas 1 sesji faktycznie jest niewiele. Niekiedy jest ich trochę więcej, ale nadal jest to sumarycznie mniej bezpośredniej pracy z ciałem pacjenta niż podczas innych technik manualnych czy masaży. Być może jest to jeden z kluczy skuteczności metody. Przy niewielkiej ilości ruchów dajemy ograniczoną ilość bodźców ciału. Ciało, które nie jest przeciążone dużą ilością bodźców lepiej wykorzystuje ich mniejszą ilość. Dodatkowo pomiędzy ruchami Bowena są zachowane około 2 minutowe przerwy. Te przerwy dają ciału możliwość zintegrowania owych bodźców czy impulsów i rozprowadzenia ich po powięzi do dalszych i głębszych obszarów ciała. 
Powięź zbudowana jest w głównie z włókien kolagenowych i elastynowych, ale również z komórek zbliżonych do mięśni gładkich – miofibroblastów, umożliwiających jej (tak jak i mięśniom) kurczenie się. Powięź rozciąga się pod skórą, jak i okala każdy mięsień, ścięgno, kość, nerw i naczynie krwionośne w naszym ciele, przedostając się do narządów i okalając je. Jest jak wielka, nieskończona sieć. Każda część ludzkiego ciała jest otoczona powięzią. Jesteśmy chronieni przez powięź, połączeni wewnątrz ciała przez powięź i zachowujemy właściwą postawę ciała dzięki napiętej powięzi.
Ale jaka właściwie jest funkcja powięzi w naszym ciele? Powięź owija się wokół każdego z poszczególnych elementów wewnątrz naszego ciała, podtrzymując je, oddzielając i pozwalając im na swobodne ślizganie się względem siebie zgodnie z każdym naszym ruchem. Jest elastyczna, silna, śliska i mokra. Tworzy otoczkę wokół każdego mięśnia, ścięgna, stawu, a że jest bardziej wytrzymała, to ochrania go - działa jak anatomiczny hamulec bezpieczeństwa i sprawia, że jest on odporniejszy na urazy. Łączy nasze narządy z żebrami i mięśniami, a kości w jeden szkielet. Ta niesamowita konstrukcja tworzy mobilną, elastyczną i sprężystą jednostkę ciała.
Powięź w stanie zdrowym jest gładka, elastyczna, łatwo się ślizga, co pozwala poruszać się w zakresie fizjologicznej ruchomości w każdym kierunku. Niestety, jest bardzo mało prawdopodobne, że z biegiem lat powięź zachowa swoją optymalną elastyczność, kształt i strukturę. Brak zmiennej aktywności ruchowej cementuje na danym obszarze niegdyś sprężyste włókna. Chroniczny stres powoduje, że włókna zagęszczają się, by chronić tkanki, które otaczają. Zła postawa, brak elastyczności, często powtarzalne ruchy kształtują powięź w pewne głęboko zakorzenione wzorce, często nasilając dyskomfort i dolegliwości bólowe. Pooperacyjne zrosty tworzą ciągi zablokowanych i uszkodzonych włókien, których ciężko się pozbyć. W dużej mierze regularnie pogłębiamy własne dolegliwości bólowe i sztywność ruchową poprzez niewłaściwe postawy, jakie przyjmujemy wielokrotnie podczas każdego dnia i nocy. Jednak możemy sobie pomagać zmniejszać dolegliwości bólowe. Przyjmowanie prawidłowej postawy, nie tylko podczas pracy zawodowej, ale także w trakcie czynności dnia codziennego, takich jak: mycie naczyń, prasowanie, sprzątanie podłogi czy wyjmowanie zakupów z bagażnika samochodu, powinno być ciągle korygowane w celu zapobiegania nagłym urazom oraz długotrwałym przeciążeniom powodującym trwałe zwyrodnienia.
Wiele pokoleń lekarzy, fizjoterapeutów i generalnie rzecz ujmując przedstawicieli zawodów medycznych uczyło się anatomii i fizjologii człowieka w zasadzie z pominięciem powięzi. Powięź była traktowana głównie jako element wypełniający, podtrzymujący czy okrywający inne struktury, a przez to była regularnie usuwana, by odsłonić poszczególne mięśnie, ścięgna, kości, narządy. I w ten sposób dzielono ludzkie ciało na osobne elementy przykładając mniejsze znaczenie ich wzajemnemu oddziaływaniu. Zaczęło się to zmieniać w ciągu mniej więcej ostatnich 10 lat, kiedy to zaczęto dokładniej przyglądać się powięzi i jej roli w organizmie człowieka. 
Pasjonat ludzkiego ciała Thomas Myers, który postanowił przyjrzeć się mu głębiej poprowadził skalpel podczas sekcji zwłok wzdłuż połączeń pomiędzy mięśniami, a nie, jak do tej pory w poprzek, odkrywając w ten sposób silne połączenie między mięśniami, ciągnące się na długich obszarach wzdłuż ciała, wpływające na ich ustawienie względem siebie. Te długie taśmy mięśniowo-powięziowe nazwano Taśmami Anatomicznymi. W dalszych latach badań powięzi odkryto, że tkanka ta ma kontakt z każdą częścią naszego ciała, łączy wszystko w jedną całość, umożliwia płynność ruchów, wspiera działanie i regenerację poszczególnych części naszego ciała, przekazuje bodźce, uczestniczy w procesie detoksykacji. Ale czym w zasadzie jest powięź?
Struktura powięzi jest uzależniona od jej użycia. Cechą charakterystyczną tkanki łącznej (powięzi) jest jej plastyczność. Pod wpływem czynnika mechanicznego tworzą się nowe połączenia włókien kolagenowych (zgodnie z kierunkiem działania sił) i zmianie ulega cała struktura. W praktyce możemy zaobserwować to jako skrócenie lub wydłużenie poszczególnych mięśni, grup mięśniowych lub większych obszarów oraz tworzenia wzorców kompensacyjnych. Włókna kolagenowe ukierunkowują się względem nacisku i strukturalnych obciążeń spowodowanych przez stanie, chodzenie, siedzenie, itd. Pod wpływem urazu czy przeciążenia może dojść do nadmiernych napięć w obrębie układu mięśniowo-powięziowego. Nadmiernie napięta powięź ma ograniczoną ruchomość względem mięśnia i często miejsce to jest tkliwe i bolesne. 
Pracuję z pacjentami Techniką Bowena już od jakiegoś czasu i coraz częściej pacjenci informują mnie o swoich obserwacjach, jak i rzeczywistych mierzalnych potwierdzeniach "efektów ubocznych" terapii. Nazywam je "efektami ubocznymi", ponieważ najczęściej pacjenci zgłosili się na terapię z powodu innych dolegliwości czy urazów, także obserwowane zmiany, które mam na myśli zaistniały przy okazji prowadzonej terapii. "Efektami ubocznymi", o których myślę są pozytywne zmiany w obrazie krwi, np. w kierunku uregulowania się poziomu cukru we krwi czy poziomu cholesterolu, co jest szczególnie widoczne przy zachowaniu wspierających nawyków żywieniowych. Stosunkowo często występuje obniżenie się zbyt wysokiego ciśnienia krwi, nawet jeśli nadciśnienie dokuczało pacjentowi już od wielu lat i przyjmował on regularnie odpowiednie leki. Po serii zabiegów często pojawiała się konieczność weryfikacji dawek leków przez lekarza. Kolejną pozytywną odpowiedzią organizmu powracającego do stanu równowagi jest uregulowanie pracy układu hormonalnego, co ma wpływ na cały organizm pacjenta.
Kiedy przyjrzymy się dokładniej pierwszym dniom rozwoju embrionalnego, od razu zwrócimy uwagę na kilka interesujących zjawisk. W momencie poczęcia następuje połączenie DNA matki i ojca, z którego powstaje jedna komórka. Po chwili następuje szybki podział owej komórki, który odbywa się w zewnętrznej osłonie embrionu, w tzw. zona pellucida.
Około 15 dnia ma miejsce niezwykle istotne wydarzenie. W rozwijającym się zarodku tworzy się linia w kształcie bruzdy. Tę linię nazywa się smugą pierwotną, która rozpoczyna swoją „podróż” w górę, w stronę serca embrionu, od miejsca, które później stanie się kością ogonową i krzyżową dorosłego człowieka. Jest swego rodzaju tajemnicą co tak naprawdę inicjuje powyższy proces, ale tworzy on podstawę rozwoju struktury całego organizmu. Na początku wytycza linię odniesienia dla kierunków przód/tył, lewy/prawy, dół/góra. Smuga pierwotna, będąc czymś w rodzaju embrionalnej matrycy, ustanawia zatem podstawową „mapę ciała”. Poszczególne odcinki smugi determinują rozwój odpowiednich części ciała. Dla przykładu część górna staje się sercem, mózgiem i oczami, część środkowa, wnętrznościami i tułowiem, a część dolna, organami miednicy i cewą nerwową. To co interesuje nas, terapeutów Bowena, najbardziej to znaczenie smugi pierwotnej dla rozwoju kości, mięśni, organów oraz tkanki łącznej. Wielu terapeutów Bowena zwróciło uwagę na moc oddziaływania 2 pierwszych ruchów.
Komórki grzebienia neuronalnego pomagają w kształtowaniu się opon otaczających mózg i rdzeń kręgowy (szczególnie naczyniówki i pajęczynówki). W ramach Techniki Bowena, w procedurze kości ogonowej, wykonujemy ruch poprzez naczyniówkę, pajęczynówkę i oponę twardą, ponieważ są one przyczepione do kości ogonowej za pomocą włókienka granicznego – czyli jedynego punktu w ciele gdzie wszystkie 3 warstwy opon mózgowo-rdzeniowych schodzą się.
Kolejną konsekwencją rozwoju embrionalnego jest fakt, że zaopatrzenie w krew oraz przepływ impulsów nerwowych do tkanki są ze sobą nierozerwalnie połączone, gdyż oba rozwinęły się z tej samej tkanki embrionu.
Kiedy rodzi się nam upragnione dziecko, chcemy dla niego jak najlepiej, otaczając go miłością, ciepłem i dając mu poczucie bezpieczeństwa. Po 9 miesiącach w łonie mamy, po trudach porodu, dziecko wchodzi w zupełnie nowy świat. Otoczone dużą ilością nowych bodźców każdego dnia poznaje i nierzadko zmaga się ze swoim własnym ciałem. To nie lada wyzwanie dla tak małego człowieka. Możemy mu pomóc stosując delikatny dotyk - masaż Shantala, motylkowy lub choćby intuicyjne delikatne masowanie ciała z miłością i radością. Taki dotyk jest kojący i uzdrawiający. Wspiera dziecko w rozwoju i pomaga uporać się z traumą porodową. Jeśli jednak chcielibyście drodzy Rodzice skorzystać z Techniki Bowena dla swojego maluszka, to gorąco zapraszam na Baby Bowen.
